داريوش هخامنشى و کانال سوئز

وقتى كه داريوش هخامنشى مصر را در قرن پنجم پیش از میلاد تصرف كرد، از نزديك بندر كنونى اسماعيليه كانالى حفر كرد كه به شهر «بوباستى» مى رسيد و از آنجا به يكى از شعبات نيل متصل مى شد. داريوش پنج كتيبه (سنگ نوشته) در اطراف خليج سوئز در محل فعلى شهر سوئز، شالوف، سراپه اوم، تل المسخوته در ۱۷ كيلومترى اسماعيليه به خط هيروگليف و ميخى از خود به يادگار گذاشت. اين سنگ نوشته ها در فاصله ۱۸۶۴ تا ۱۹۱۳ توسط مصرشناسان كشف و مورد مطالعه قرار گرفت. در سنگ نوشته كنار شهر سوئز داريوش دستور داد تا ضمن معرفى خودش، اين جمله را بنويسند كه: «من پارسى هستم، از پارس مصر را گرفتم و فرمان كندن اين ترعه را دادم.» به اين ترتيب رود نيل به درياى سرخ متصل شد. اين ترعه از ۵۱۴ تا ۴۱۴ ق.م. مورد استفاده قرار گرفت و كشتى هاى ملل گوناگون از آن رفت و آمد مى كردند. بعد از آن كه اسكندر مقدونى، مصر را تسخير كرد، فرصتى نداشت تا در اين باره اقدام كند تا آن كه يكى از جانشينان او به نام «بطلميوس دوم» اقدامات ايرانى ها را در حفارى كانال تكميل كرد. در زمان حكومت «تراژان» امپراتور روم، اين مسير لايروبى شد. هنگامى كه مسلمانان مصر را گشودند، كانال از گل ولاى پر شده بود. عمرو بن عاص حاكم مصر به حفر مجدد آن فرمان داد و از آن زمان به بعد اين ترعه به خليج اميرالمومنين معروف شد. اين آبراهه در سال ۷۰۰ميلادى به امر منصور عباسى ويران و پر گرديد برای اطلاعات بیش تر درباره ی کانال سوئز به مقاله ی ترعه اى به قدمت تاريخ نوشته ی سیروس غفاریان مراحعه کنید

منبع _جزیره دانش