ريشه‌هاى ايرانى گندم و جو

رومن گيرشمن، باستان‌شناس فرانسوى، در کتاب ايران از آغاز تا اسلام آورده است که: در هزاره‌ى چهارم پيش از ميلاد، جو و گندم، که بومى ايران است و هنوز هم در اين مملکت به صورت ديمى مى‌رويد و به احتمال زياد از دوره‌هاى پيشين در زمين‌هاى رسوبى کاشته مى‌شد، از ايران به مصر و اروپا راه يافته است پى‌ير روسو، پژوهشگر تاريخ علم، در کتاب تاريخ صنايع و اختراعات نوشته‌ است: بر اساس اکتشافات واويولوف، گياه‌شناس روسى، کاشتن گندم حدود 5 تا 6 هزار سال پيش از ميلاد، در شمال ترکيه و در جنوب غربى قفقاز(و درست‌تر بگوييم، فلات ايران) آغاز شد و سپس از سويى به مصر و از سويى ديگر به ميان‌رودان راه يافت و از اين دو سرزمين به اروپا و ديگر جاهاى آسيا برده شد. سپس، در ايران يا در افغانستان(و باز هم اگر درست‌تر بگوييم، فلات ايران) با پيوند آن گندم وحشى با برخى گونه‌هاى ديگر، گندم نرم به وجود آمد و اين همان است که ما امروزه مى‌کاريم و از آن بهره‌منديم منبع گيرشمن، رومن. ايران از آغاز تا اسلام. ترجمه‌ى محمد معين. انتشارات معين، 1383 روسو، پى‌ير. تاريخ صنايع و اختراعات. ترجمه‌ى حسن صفاري. شرکت سهامى کتاب‌هاى جيبى، 1358